Katfrin - Niespodziewana spotkanie (do Madleine)(10.04.217 r.)

Byłam sama, znów zła na siebie, zalewająca się łzami. Miałam dość wszystkiego, tego życia i tego jak się potoczyło. Chciałam zasnąć i nigdy się nie obudzić, miałam dość tego świata, który walczy ze mną. Niestety ja też z nim walczę. Dosyć życia... Chciałam czegoś spróbować. 
Wzięłam nóż, spojrzałam na swój nadgarstek. Przyłożyłam ostrze do skóry i lekko nacięłam… lekki ból, ale i ulga. Przyłożyłam znów nóż do tego samego miejsca, nacięłam mocniej. Robiłam to w kółko i zawszę robiłam się silniejsza… jakby nowa. Czułam się jak nowo narodzona. 
Zamknęłam oczy i cieszyłam się uczuciem. Usłyszałam, że ktoś idzie w moją stron.

- Kat - powiedział Christian.

- Tu jestem! - zawołałam i zakryłam ranę. Spojrzałam, jak zakapturzona postać idzie w moją stroną. Tak, u nas każdy jest w kapturach, nikt nie widzi twarzy innych. Rozpoznajemy się po kolorach peleryn. Im ciemniejsza, tym lepsze stanowisko. Christian miał ciemny, szary kolor. Ja czarny… byłam jednym z przywódców. Uśmiechnęłam się, kiedy zobaczyłam, że prowadzi nowicjusza. Spojrzałam na młodego chłopaka… miał białą pelerynę.

- Ile masz lat? Jak się nazywasz? - zapytałam.

- Mam siedemnaście lat i mam na imię Morten - powiedział dumnie. Zaśmiałam się z niego, będąc tu trzeba się napracować, by być z siebie dumnym. A na pewno musi dobrze zabijać.

- Zdejmij kaptur - powiedziałam, a on wykonał szybko rozkaz. Znów się zaśmiałam.

- Nigdy nie odsłaniaj twarzy, to nasza główna zasada. Nie wiesz w co się wplątujesz, ale jeśli chcesz, możesz zostać - powiedziałam i odwróciłam się, chciałam odjeść załatwić swoje sprawy.

- Czy kiedyś ktoś nie zdjął kaptura, gdy mu kazali? - zapytał. Przystanęłam na chwilę, jednak nie odwracałam się.

- Tak, była tylko jedna osoba, nikt nie widział jej twarzy. Jest nią Katfrin - powiedział Christian, a ja odeszłam. Ruszyłam w pobliski las, była tam jakaś akademia, do której miałam niedługo iść. Dokładnie jutro. Chciałam zobaczyć jak tam jest. Ruszyłam w stronę budynku. Usłyszałam jakieś głosy, jednak nie przejmowałam się nimi. Weszłam do akademii i od razu ktoś na mnie wpadł. Spojrzeli na mnie zdziwieni.

- Może tak by przeprosić? - zapytałam wrednie. Spojrzał na mnie zdziwiony.

- Odczep się, było tu nie wchodzić - powiedział i odszedł. Wniosłam brew. Wniknęłam w jego umysł.

- Sympatyczna ta twoja siostra, co jeszcze robicie jak do niej przychodzisz? - zapytałam wrednie, jego policzki były teraz czerwone. Zaśmiałam się i ruszyłam zwiedzać resztę akademii.

Kiedy już wszystko obejrzałam, wyszłam na dwór i schowałam się w lesie. Ujrzałam jakąś dziewczynę, biegła w stronę akademii. Spostrzegłam też jakieś zwierzę, pędzące w jej strony. Chciałam popatrzeć jak to zwierzę ją zabija... jak dziewczyna się wykrwawia. Wypić jej krew i zostawić jej wyschnięte ciało. Mimo to, w nagłym odruchu, ostrzegłam ją przed niebezpieczeństwem. Ona jednak patrzyła tylko na mnie. Wywróciłam oczami.

- Demon, ratuj naszego aniołka - powiedziałam i tygrys rzucił się na wilka. Obronił dziewczynę, która patrzyła przerażona na zwierze. Zbliżyłam się do niej.

- Kim jesteś? - zapytała, kiedy Demon stanął obok mnie.

- Twoim zbawieniem, nazywają mnie różnie, ale mów mi Kat. Idź na lekcje bo się spóźnisz.  - rzuciłam i zaczęłam odchodzić.

<Madleine?>